Υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία πανικού: εκείνος που εμφανίζεται χωρίς εμφανή αιτία. Ξαφνικά, μέσα στη μέρα — ίσως ενώ οδηγούμε, χαλαρώνουμε ή μιλάμε με κάποιον — το σώμα “παγώνει”, η καρδιά χτυπά δυνατά, οι ανάσες κονταίνουν, και ο νους πλημμυρίζει από σκέψεις όπως: «Τι μου συμβαίνει; Μήπως παθαίνω κάτι σοβαρό;»
Το πιο τρομακτικό είναι ότι δεν υπάρχει προφανής εξήγηση. Όμως υπάρχει νόημα. Και αυτό το νόημα, πολύ συχνά, δεν το έχει ο νους — το έχει το σώμα.
Το σώμα μας “κουβαλά” βιώματα πολύ πριν τα επεξεργαστεί ο λογικός μας νους. Ένα τραυματικό γεγονός, ένα συναισθηματικό σοκ, μια απειλή που βιώθηκε χωρίς να μπορεί να εκφραστεί, αποθηκεύεται κυτταρικά. Αυτό σημαίνει ότι το σώμα «θυμάται» καταστάσεις που ίσως εμείς έχουμε “ξεχάσει” — είτε επειδή ήταν πολύ παλιές, είτε επειδή τις αποθηκεύσαμε στο ασυνείδητο.
Μπορεί:
• να καταπιέσαμε ένα έντονο συναίσθημα (φόβο, θυμό, θλίψη) για χρόνια, • να μεγαλώσαμε σε περιβάλλον χωρίς ασφάλεια,
• ή να έχουμε βιώσει καταστάσεις ελέγχου, απώλειας ή εγκατάλειψης που δεν ειπώθηκαν ποτέ με λόγια.
Το σώμα όμως δεν ξεχνά. Και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή — ή, πιο σωστά, η στιγμή που δεν αντέχει άλλο — το “λέει” με τον δικό του τρόπο: μέσα από μια κρίση πανικού.
Η κρίση πανικού δεν είναι παράλογη. Είναι μια κραυγή για επαφή, μια σωματοποιημένη έκφραση εσωτερικής σύγκρουσης ή φόβου που δεν μπόρεσε να εκφραστεί αλλιώς.
Δεν είναι επίθεση. Είναι μήνυμα. Και όσο κι αν τρομάζει, έρχεται για να δείξει ότι κάτι μέσα μας ζητά χώρο, κατανόηση, φροντίδα.
Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία, μπορείς να εντοπίσεις τι κουβαλά το σώμα σου. Mε την μέθοδο Expansion, δουλεύουμε όχι μόνο με τον λόγο, αλλά και με την ενσώματη εμπειρία — ώστε αυτό που θυμάται το σώμα, να μπορέσει σιγά σιγά να ειπωθεί, να γίνει συνείδηση και να ησυχάσει.
Οι κρίσεις πανικού χωρίς “λογική αιτία” δεν είναι τρέλα, δεν είναι αδυναμία. Είναι μηνύματα που ζητούν χώρο και φροντίδα. Μην τις φοβάσαι. Άκουσέ τις. Και σιγά σιγά, μπορείς να μάθεις να στέκεσαι δίπλα στον εαυτό σου με τρυφερότητα και εμπιστοσύνη.
